Da’Unn – rozdział 14.

XIV

 

Przez całe dwa dni łowca Sebastian robił rozeznanie w zamku. Przechadzał się korytarzami, zapamiętując ich układ na tyle, na ile było to możliwe w obecności podwojonej straży, obserwował służących, krążył wokół murów zamkowych w poszukiwaniu innych wejść lub wskazówek, gdzie mogą znajdować się lochy.

Nie zapuszczał się tylko w pobliże prywatnych komnat Alissy. Aż do dzisiaj.

Ubrał się schludnie i nie wziął ze sobą żadnej broni z wyjątkiem krótkiego noża, który ukrył w cholewie wysokiego buta. Zaczaił się przy załomie korytarza, obserwując strażników. Dwójka mężczyzn siedziała przy ustawionym w niszy stoliku, nieco znudzeni, choć czujni. Nie dało się wejść w korytarz, nie mijając ich. Chyba że gdzieś było przejście dla służby, o którym Sebastian nie wiedział.

Nie zwróciwszy niczyjej uwagi, wychylił się, aby zerknąć w głąb korytarza. Pusto. Wyglądało na to, że poruszenie sprzed dwóch dni już ucichło. Sebastian wciąż nie dowiedział się, o co chodziło, ale naszły go czarne myśli, że chodzi właśnie o Idunn. Może ją odnaleźli. Może odnaleźli ją niekoniecznie żywą. Aż przeszły go ciarki, gdy o tym pomyślał. Idunn żyje, jest więziona w lochach przez Alissę i Sharyena. Tylko jak długo pożyje? Czy Alissa ma zamiar zabić ją zanim obejmie tron, czy już po koronacji, gdy wszystko ucichnie i życie w Da'Unn potoczy się dalej, pod rządami nowej królowej?

Sebastian nie mógł pozwolić, aby Alissa została królową. Nie po tym, czego dowiedział się o niej od wróżek. Najgorsza była świadomość, że on sam jest jedyną osobą, która zna prawdziwe oblicze Alissy i skrywane przez nią sekrety. Nie mógł nawet iść z tym do Wyższej Rady. Nie uwierzyliby mu, a na dodatek mogliby oskarżyć o czary. W końcu posłużył się magią, lecz nie swoją własną – nie miał bowiem ani krzty mocy – lecz magią wróżek – istot, które w Da'Unn nie powinny już istnieć, podobnie jak skabningi czy trójokie jaszczury. Musiał działać sam, na własną rękę. Jedyną osobą, która mu za to podziękuje, będzie Idunn, jeśli odnajdzie ją całą i zdrową.

Dostrzegłszy ruch w korytarzu, wycofał się za załom i tam się zaczaił. Korytarzem szła służąca, kobieta w średnim wieku, ubrana w prostą szarą sukienkę i fartuch. Sebastian dotknął jej ramienia, gdy przechodziła obok niego.

– Na bogów! – pisnęła, na szczęście na tyle cicho, że nie przyciągnęła uwagi strażników. – Ależ mnie straszysz, panie.

– Wybacz – szepnął, posyłając jej swój najbardziej olśniewający uśmiech, zdolny roztopić serce niemalże każdej kobiety. – Jestem łowcą, pracuję dla królestwa i chciałbym zamienić z tobą parę słów, nie zajmę ci dużo czasu.

Popatrzyła na niego, nieco zdumiona.

– Co łowca robi w pałacu, zwłaszcza... tutaj? To nie jest dobre miejsce na rozmowy.

– Można rzec, że prowadzę małe śledztwo – odparł, zerkając na boki. Ktoś przechodził sąsiednim korytarzem, więc Sebastian ujął służącą za ramię i delikatnie pociągnął ją w przeciwnym kierunku. Stanęli razem we wnęce przy przejściu dla służby. – Dlaczego powiedziałaś, że tam nie jest dobre miejsce na rozmowy? Czyżby chodziło o Alissę i Sharyena?

– Ciii. – Przyłożyła palec do ust. – O nich też. Ale ciągle kręcą się tu strażnicy. Oni donoszą lady Alissie o wszystkim, co się tu dzieje. Nie można nawet wejść niezauważonym do jej komnat.

– Ale... – Sebastian ściszył głos. – Co tak właściwie się dzieje?

– Czyżbyś o niczym nie wiedział? Nasza królowa, dobrotliwa Idunn, zaginęła. Krążą pogłoski, że nie żyje.

– To nie może być prawda – zaprotestował stanowczo. – Chcę odnaleźć Idunn. Ale najpierw powiedz mi, proszę, czy nie zauważyłaś ostatnio czegoś podejrzanego, co zwróciłoby twoją uwagę? Może lady Alissa zachowuje się inaczej, może spotyka się z... kimś nietypowym?

– Moja pani jest kobietą nieprzewidywalną – odparła służąca, jeszcze bardziej ściszając głos. Patrzyła przy tym na Sebastiana z niepokojem, jakby w obawie, że doniesie Alissie o ich rozmowie, a ona sama zostanie ukarana. – Wysłała lorda Sharyena do sąsiednich miast, aby powiadomił tamtejszych zarządców o sytuacji w zamku i...

– Czekaj – przerwał jej Sebastian, unosząc dłoń. – Czyli Sharyena nie ma w zamku?

– Nie, lord Sharyen wyjechał przed dwoma dniami.

Sebastian odetchnął. Przynajmniej jeden problem z głowy. Pozostała mu tylko Alissa.

– A Alissa? Czym się zajmuje?

Służąca obejrzała się za siebie.

– Przejęła większość obowiązków królowej Idunn. Jest lepsza niż się spodziewano. Ludzie ją lubią, ale ona... jest nieco... specyficzna. Ma w komnacie jakiś przedmiot, zawsze przykryty lekką czarną narzutą. Gdy ostatnio wycierałam tam kurze, to... nie wiem, co mnie podkusiło, ale uniosłam rąbek nakrycia. Wydaje mi się, że to było lustro. A ona, to znaczy lady Alissa, nagle pojawiła się tuż obok mnie. Nie odezwała się ani słowem, ale jej oczy... wyglądały, jakby sama najmroczniejsza magia w nich zamieszkała. Przestraszyłam się i byłabym uciekła, gdyby nie to, że moja pani oczekuje ode mnie, abym była systematyczna w swoich obowiązkach.

Sebastian zamyślił się na chwilę. Jedna z wróżek, ta, która przetrwała magiczny atak Alissy, również mówiła mu o lustrze. A więc lustro – klucz do rozwiązania zagadki rosnącej popularności Alissy i porwania Idunn. Czyżby? Sebastian coraz głębiej się nad tym zastanawiał, aż przypomniał sobie, że wciąż towarzyszy mu służąca Alissy i obydwoje znajdują się na niebezpiecznym terenie.

– To chyba wszystko – powiedział, a kobieta odsunęła się o kilka kroków, znów zerkając na boki. – Dziękuję, że zechciałaś podzielić się ze mną tymi informacjami. Obiecuję, że nikt nie dowie się o tej rozmowie.

– Panie, gdybyś tylko odnalazł Idunn, całe królestwo byłoby ci wdzięczne – dodała i odwróciła się z zamiarem odejścia.

Sebastian znów złapał ją za ramię, zatrzymując, gdyż coś mu się przypomniało.

– Czy Alissa ma jakieś klucze?

Spojrzała na niego nieco zdumiona.

– Ma, wiele, do swoich komnat i inne.

– Wiesz, gdzie je trzyma?

– Zazwyczaj przy sobie, czasem nosi je na szyi na łańcuszku.

– Dziękuję, to wszystko. – Skinął jej głową, a kobieta zaraz zniknęła w przejściu dla służby.

Sebastian jeszcze chwilę stał w miejscu. A więc dzisiaj w nocy złoży wizytę lady Alissie.